Burgundowie- antycznie mieszkańcy naszego regionu

Wcześniejsze badania na podstawie powstałych znacznie później sag dotyczących pochodzenia ( Origo gentis ) widzi kwestię pochodzenia Burgundów w Skandynawii. Z dzisiejszej perspektywy,wydaje się zasadnym aby odrzucić starożytnych historyków. Pochodzenia Burgundów nie dokumentuje żadna ich własna, lokalna saga. Pliniusz Starszy wspominał jako pierwszy o Burgundiones i opisał go jako część ludu Wandalów. Tacyt nie wymienia tej nazwy. Najważniejszym historycznym doniesieniem o oryginalnych korzeniach Burgundów dostarcza dzieło przygotowane przez geografa Ptolemeusza (2.11) w połowie II wielu. Wg Ptolemeusza, Burgundowie mieszkali na wschód od Semnonów i na północy Lugiów między Wisłą i rzekami tworzącymi zachodnią granicę, oreślonymi jako Suebus ( Odra - Szprewa- Hawela w dolnym biegu), czyli w dzisiejszym zachodniej Polsce i części Brandenburgii.

Tradycja pochodzenia
Burgundowie mieli tradycję skandynawskiego pochodzenia, która znajduje oparcie w toponimii i w szeregu dowodów archeologicznych (Stjerna) i wielu uważa, że ich tradycje są poprawne (np. Musset, str. 62). Źródła rzymskie klasyfikowały Burgundów jako po prostu inny wschodniogermański, i nie wspominały, skąd pochodzą Burgundowie. Być może dlatego że Skandynawia była poza horyzontem najwcześniejszych źródeł rzymskich, w tym Tacyta (który tylko wspomina jeden skandynawskie plemię, Suiones). Pierwsze rzymskie odniesienia umieszczają ich na wschód (tj., nie na rzymskiej stronie) od Renu ( między innymi , Ammianus Marcellinus , XVIII, 2, 15). W Víkingssonar Þorsteins saga ( Saga niejakiego Thorsteina, syna Wikingów), Veseti osiadł na wyspie lub wzgórzu, nazywanej chołmem Borgunda, czyli Bornholmem. Alfred Wielki w swoim tłumaczeniu Orozjusza używa nazwy ziemi Burgenda.

Łagów Lubuski może już nigdy nie odzyskać dawnej świetności

Z wielką przyjemnością co jakiś czas odwiedzam Łagów Lubuski. Wydawało by się że wieś jakich wiele, patrząc na 1,6 tys. mieszkańców. Ale- jeszcze w latach przedwojennych było to znane uzdrowisko, które obecnie ogromnie podupadło. Łagów- podobno perła Ziemi Lubuskiej, wyróżniony np. ujęciem w kolekcji kilkunastu najpiękniejszych panoram przedwojennej Rzeszy (jej reprodukcja- poniżej), to w istocie przykład dewastacji urokliwego miasteczka po II wojnie światowej. Konserwator zabytków chyba spał głębokim snem, gdy asfaltowano zabytkowe brukowane uliczki, gdy zburzono za komuny aż połowę ledwie 120-metrowej starówki w tym miasteczku (tak tak, pod murami zamkowymi także były domy, dziś jest tam parking).

Zabytkowe parady? Już nie dzisiaj. Ulicę zaasfaltowano, jedną pierzeję wioskowej starówki wyburzono.

Pół- legendarny Lech i Sieraków koło Gorzowa

Istnieje wiele zapisów na temat władców epoki pogańskiej, powstałych jednakże już w czasach chrześcijańskich. Stąd, epoka ta klasyfikowana jest jako legendarna, niepewna, nawet jeśli poszczególni władcy wymieniani byli w innych kronikach, jak niezidentyfikowany jednoznacznie władca o imieniu Lech, wymieniony w trzech innych kronikach frankijskich pod datą 805 roku n.e., jako poległy w walce z wojskami Karola Wielkiego.

Istnieje wiele teorii związanych z pochodzeniem pierwszego z władców Lechii. Wg Długosza rodzinną siedzibą Lecha miał być zamek Psary, znajdujący się gdzieś na pograniczu Chorwacji oraz Słowenii, znajdujący się na wysokiej skale i oblany wodami rzeki Guj. Wg kronikarza jeszcze za jego życia widoczne były ruiny zamku nieopodal wsi Psary. Krytycy tej teorii zestawiają ją ze źródłami z tamtego okresu, szczególnie wydarzeniami z czasów Herakliusza (610-647) kiedy to szereg plemion wywędrowało z terenów obecnej Małopolski, a ich przywódców wymieniono z imion. Wodza jednej z tych rodzin, które wyszły z Chrobacji Wielkiej, niejakiego Lochela (Lohela) część autorów utożsamiała z Lechem.

Lechvs Primvs Princeps Poloniae et Insignium Ordinis Aquilae Albae Avthor autorstwa Jana Surmackiego